15 Aralık 2014 Pazartesi

Gabriel Garcia Marquez


 


"birisi, kabuk tutmuş yaralarımızı okşamaya başladığında, cırt diye açılıveriyor ve oluk oluk kanama başlıyor yeniden… birine teslim olduğumuzda ve içimizi döktüğümüzde, bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıveriyor. o yüzden değil mi, içimizi tutmalarımız, birine teslim olmaktan korkmalarımız, ortalıkta tedirgin ve gergin dolanmalarımız? -anlatsam mı, anlatmasam mı?- kararsızlığımız, -bu sevgi beni acıtır mı?- kuşkularımız…"

Gabriel Garcia Marquez

11 yorum:

  1. yaralar...kapanması ya çok zor ya da pek mümkün olmayanlar...ama insan o hale de alışıp normal kabul edebiliyor ve hayatını şekillendirebiliyor...insanız ve güçlü olmak fıtratımızda var...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. fıtrat !!! ah bu fıtratımıza ne kadar çok sığdırıyoruz böyle...

      Sil
  2. Ne kadar biz gibi cümleler, derinden hissettiklerimiz... Teşekkürler... Sevgiler...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. hissedilir oluşunun sebebi yalın, sıradan....Sevgiler

      Sil
  3. Ah o kaygılar/kuşkular yer bitirir, kendi kendine savaş açar üstüne kendi yaralarınj oluşturur...
    Neyse, işte böyle..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. herkesin farklı dozda yaşadığı ama mutlaka yaşadıkları :)

      Sil
  4. Merhaba blogunuzu yeni keşfettim ve takibe aldım ben de bloguma beklerim sevgiler :)
    makyajtavsiyem.blogspot.com.tr

    YanıtlaSil
  5. Ah bu korkular..
    ayağımızı prangalatıyor resmen, gidemiyoruz; kalıyoruz olduğumuz yerde devamlı..

    YanıtlaSil
  6. Marquez demişse en doğrusunu, en güzelini demiştir...

    YanıtlaSil