'Orada güneş batmıyor, gece doğuyordu. Işık var olmuyor, karanlığın içinden daha koyu, acımasız bir karanlık çıkıyordu. Hiç gündüze rastlamıyorduk, sadece geceyi izleyen yarı aydınlığa ilişkin belirtiler vardı. Hükmeden, cezalandıran ya da bağışlayan hep karanlıktı. Doğu ile batı ayırt edilmiyordu; çünkü yeryüzünden ışık kaybolmuştu. Her yere, her şeye, en çok da zamana, kuzeye ait o geniş, kalın, katı bir karanlık egemendi. Yemiyor, içmiyor ve uyumuyorduk. Karanlıkla gelen en korkutucu yitiriş ise belleklerimizdi. Her şeyi unutuyor, hiçbir şeyi hatırlamıyorduk. Düşünerek ya da severek değil, artık görmeden inanıyorduk; anlamıyor, kavramıyor ve sormuyor, sadece karanlığın izin verdikleriyle yetiniyorduk...'
MEHMET EROĞLU- YÜZ: 1981
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder